Ik ben dan ook nooit meer van Kyokushin weg gegaan. Net na mijn 5e verjaardag heb ik mijn eerste wedstrijd gevochten op het Nederlands kampioenschap georganiseerd door Bushido Dojo. Met mijn 18 hele kilo’s de lichtste van het toernooi, dat is bijna mijn hele vecht carrière ook het geval geweest🤣. Ik werd 2e na flink wat partijen knokken. Dit is wat ik wilde, de mat op, de spanning voelen, alles eruit proberen te halen wat er in zit.

Ik heb altijd de drive gehad om de beste te zijn/worden in alles wat ik deed, Kyokushin was daarin mijn thuishaven. Ik heb er mijn hele leven altijd alles voor kunnen geven en ook mijn leven op in gedeeld. Zo professioneel als mogelijk voor de sport geprobeerd te gaan. Mijn vrienden en naasten wisten wat mijn doel was, maar ook wat ik soms voor mijn doel moest laten. Egoïstisch zijn in de keuzes en denken aan hetgeen wat ik voor ogen had. 5,6,7 keer per week trainen. Kyokushin, kickboksen, MMA, fitness, zwemmen, fietsen, hardlopen. Naast school en natuurlijk werken, want helaas Kyokushin betaald je brood niet. Niets was te gek om de doelen en resultaten te bereiken.

Doelen 

Mijn doel was dan ook opgedeeld in een aantal facetten, maar het hoofd doel was om een zo compleet mogelijke karateka te zijn. Alle aspecten die erin zitten op de ultieme wijze uitdiepen. Met als slotstuk natuurlijk het Kumite. Ik vocht altijd in de categorie -70 / -75 kg. Daarin was het mijn bedoeling te winnen, maar wel op een zo mooi mogelijke manier. Dat men er blij van wordt als je op een toernooi vecht, of dat ze zelfs een kaartje kopen ervoor omdat jij op dat toernooi vecht. De verhalen na afloop horen, waarin mensen je komen vertellen hoe mooi ze je stijl vonden of de knock-outs die je gemaakt hebt. Dat naast de mooie grote bekers, titels of soms kleine geld prijsjes was waar mijn hart sneller van ging kloppen.

Het winnen van de Europese cup in Sweden, de podiumplaatsen op de British, de internationale titels en mijn top 16 plaatsing in het open gewicht in Japan zijn een aantal zaken waar ik enorm trots op ben. Helaas ben ik nooit wereldkampioen mogen worden, maar mag ik trots zijn op het feit dat men wereldwijd weet wie ik ben en hoe mijn vechtstijl hen altijd entertainment gaf op de vele toernooien waar ik geweest ben. Na jaren aan de wereldtop mee gedraaid te hebben bij zowel de jeugd als in de volwassen categorie, heb ik vanwege mijn gezin, dojo en drukke baan besloten om na de British Open in 2019 een einde te maken aan mijn vecht carrière. Zonder grote blessures het vechtpodium verlaten, wellicht hadden er nog wat mooie jaren ingezeten maar soms kun je beter iets vroeger dan iets te laat stoppen😉